19 اردیبهشت

جمعه 19 اردیبهشت 1392

از امروز تصمیم گرفتم دوباره بنویسم . خوب یا بد نوشتن باعث سبکی من می شود . همدم تنهایی هام همیشه یک برک کاغذ سفید بوده و یک خودکار آبی . و حالا در این دنیای اطلاعات و فناوری ، ...واقعا دلم برای وبلاگ نازنینم تنگ شده بود . اول می خواستم اسباب کشی کنم و یک خونه جدیدبرای خودم دست و پا کنم ولی بعد دیدم انقدر دلبستگی به وبلاگم دارم که هر جا برم مثل یه کفتر راه بلد می رسم به همین جا

بهانه ای برای شاد بودن:

صبح امروز ، در راه دانشگاه ابرهای سفید روی پس زمینه آبی آنقدر زیبا بود که ریه هامو پر از هوای پاک و تازه صبحگاهی کردم و خدارا شکر کردم . خداجونم از اینکه قبل از رفتن از این دنیا چنین صحنه زیبایی را به من نشان دادی ازت سپاسگزارم.

کلاس کلاس و باز هم کلاس . نمی دونم کاردرستی است یا نه ولی دیگه وارد ریزجزئیات روزمرگی هام نمی شم . فقط می خوام خوشی ها برام بمونه پس انرژی ام رو صرف اونا می کنم.

دلخوشی کوچک امروز:

از کلاس که امدم همسر و بچه ها مشغول خوردن صبحانه بودند . دخترک که مثل همیشه روی صندلی اش ایستاده بود با دیدنم دستهای کوچکش را به هم زد و گفت : مامان مامان من اوبانه اودم= من صبحانه خوردم!!!

بعد هم لبهای خوشگلش را غنچه کرد و بوس داد. مامان فدایش !!

امروز سر اینکه دو نفر از دوستان با پارتی بازی و رفیق بازی با استادها 3 ترمه تمام می کنند کلی حرص خوردم. اوج نامردی است. 

اتفاق خوبی در شرف وقوع است . بعد از رخداد می گم بعداً.....

من عاشق آهنگ هماهنگه سامی بیگی هستم . بعد امروز چی از این قشنگتر که بدون اینکه دنبالش بگردم تا پخش را روشن کردم شروع کرد به خواندن:

دلت با من هماهنگه

نگاه تو تو چشمامه

تنت با من می رقصه

همون حالی که می خوامه ...

فردا ارائه داریم و من هنوز آماده نیستم . برم سر درس و زندگی ام

ای دفتر خاطرات چه خوبه که هستی!!!